Εποχικότητα Απριλίου

Ποιος τις βλέπει και δεν θαυμάζει το κατακόκκινο χρώμα τους; Ποιος αντέχει να μην τις βουτήξει σε ένα fondue με σοκολάτα που ρέει; Έχουν το χρώμα του πάθους, θυμίζουν καρδιά και έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι και ως αντικαταθλιπτικό. Το όνομά τους προέρχεται από το λατινικό «Fragraria» που σημαίνει «αρωματική» και όχι αδίκως, αφού χρησιμοποιούνται στην παρασκευή αρωμάτων. Αν θέλουμε άγριες φράουλες, πρέπει να πάρουμε τα βουνά και να τις μαζέψουμε. Αν όμως θέλουμε τις πιο λαχταριστές και ζουμερές φράουλες, τώρα είναι η εποχή! Προτιμάμε τους μικρούς προς μεσαίους καρπούς, με λαμπερό κόκκινο χρώμα, χωρίς ζαρώματα και κακώσεις, αλλά με πράσινα φυλλαράκια στην κορυφή. Οι φράουλες τρώγονται σκέτες, με ζάχαρη και γιαούρτι ή αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη και δημιουργούμε από την πιο αγαπημένη μαρμελάδα στον κόσμο μέχρι πάβλοβα, cheesecake, παγωτό, γρανίτα, τάρτες, χυμούς, τούρτα φράουλα ή μια πολύχρωμη σαλάτα με φράουλες και κόκκινο dressing. Διαλέγουμε λοιπόν τον πιο κόκκινο καρπό του πάθους, γεμίζουμε ένα ποτήρι σαμπάνια και αναφωνούμε: «Strawberry fields forever!»

Ένα υλικό που το αγαπούν τόσο οι κουζίνες που το φωνάζουν «κρεμμυδάκι». Μπορεί να αποθεώσει κάθε πράσινη σαλάτα και παρόλο που φαίνεται ότι έχει ρόλο κομπάρσου, πρωταγωνιστεί και κάνει τη διαφορά. Είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, αντιοξειδωτικά και αντιφλεγμονώδη, και κρύβει μέσα του έναν θησαυρό βιταμινών. Γι’ αυτό και δεν λείπει από καμία παραδοσιακή ελληνική συνταγή. Άλλωστε, γίνεται μαγειρίτσα, σπανακόρυζο, φρικασέ ή μαρουλοσαλάτα, χωρίς το απαραίτητο ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι; Δεν γίνεται! Πώς διαλέγουμε τα καλύτερα; Αναζητούμε τις πιο πράσινες και τραγανές κορυφές, λευκή βάση και τρυφερό χαρακτήρα! Για το κόψιμο, έχουμε πολλές επιλογές. Λεπτά φετάκια, σπιρτόκουτα ζιλιέν ή λοξά κομμάτια έτοιμα για σοτάρισμα.  Όπως κι αν κοπούν, μπαίνουν σε μια καλοφτιαγμένη χορτόπιτα, στα ντολμαδάκια γιαλαντζί, σε αχνιστές σούπες, χορτοκεφτέδες και κολοκυθοκεφτέδες. Τα αποθηκεύουμε σε πλαστικό σακουλάκι στο ψυγείο και τα κρατάμε μακριά από τις πατάτες γιατί τα ζηλεύουν και απορροφούν την υγρασία τους. Το πιο σημαντικό; Δεν θα μας κάνουν ποτέ να κλάψουμε, όσο κι αν τα καθαρίσουμε!

Το λένε «σέσκλο», «φέσκλο», «γλυκορίζι» και «κοκκινογούλι», ενώ στην αρχαία Ελλάδα το ονόμαζαν «λευκόν τευτλίον». Φημίζεται για την περιεκτικότητά του σε ασβέστιο, μαγνήσιο και βιταμίνη Κ, και είναι από τις λίγες τροφές με τόσες ευεργετικές ιδιότητες. Τα σέσκουλα είναι συγγενείς με τα παντζάρια και έχουν εντυπωσιακά μεγάλα, γυαλιστερά και ινώδη φύλλα. Αν μάλιστα είναι τρυφερά, τρώγονται ακόμα και ωμά, ως σαλάτα. Διαφορετικά, διαλέγουμε τα πιο πράσινα, χωρίς μαύρα στίγματα ή κιτρινισμένα φύλλα και αρχίζουμε να δημιουργούμε. Από ζωμούς, σούπες, ευφάνταστες σαλάτες, φουρνιστές ομελέτες και σέσκουλα με σουπιές, μέχρι σέσκουλα ογκρατέν, σέσκουλα γιαχνί, ρεβυθάδα ή το αγαπημένο της Κύπρου που λαλείται «λουβιά με λάχανα». Τα σέσκουλα αγαπούν τη Μεσόγειο και η Μεσόγειος λατρεύει τα σέσκουλα. Γάλλοι, Σικελοί, Άραβες και Μαροκινοί έχουν πάντα μια θέση στις κουζίνες τους για το χυμώδες και εύκολο στο μαγείρεμα σέσκουλο. Η μόνη απαίτηση που έχει αυτό το ταπεινό χορταρικό είναι να του αφαιρέσουμε το χοντρό κοτσάνι και να το φυλάξουμε για χορτόσουπες και πουρέδες.